تیتانوبوآتیتانوبوآ یک مار باستانی غول‌پیکر منقرض شده است که مربوط به دوران پالئوسن، حدود ۶۰ میلیون سال پیش می‌شود.

به عنوان یکی از بزرگترین مارهای شناخته شده تاریخ، طول آن به ۱۲-۱۵ متر و وزنش تا بیش از یک تُن می‌رسید.

این گونه در ابتدا در سال ۲۰۰۹ در کلمبیا کشف شد و نامش از ترکیب «تیتان» (غول) و «بوآ» (نوعی مار) گرفته شده است.

تیتانوبوآتیتانوبوآ در دوره پالئوسن، ۶۰-۵۸ میلیون سال پیش، در مناطق گرمسیری آمریکای جنوبی مثل کلمبیای امروزی زندگی می‌کرد.

زیستگاهش شامل جنگل‌های مرطوب و رودخانه‌ها بود که آب‌وهوای گرم و مرطوب برای بقای آن ضروری بود.

کشف فسیل‌ها در معادن زغال سنگ سری کره‌ج شواهد این زیستگاه را تأیید می‌کند.

طول تیتانوبوآتیتانوبوآ بین ۱۲ تا ۱۵ متر تخمین زده می‌شود که آن را بزرگترین مار تاریخ می‌سازد.

وزنش حدود ۱۱۳۵ کیلوگرم (بیش از یک تُن) بود، با کمری به قطر تقریبی ۱ متر.

این ابعاد از مقایسه فسیل مهره‌ها و شبیه‌سازی‌های کامپیوتری به دست آمده است.

تیتانوبوآتیتانوبوآ یک شکارچی گوشتخوار بود که طعمه‌های بزرگی مانند تمساح‌های باستانی، لاک‌پشت‌ها و ماهی‌های غول‌پیکر را می‌بلعید.

به دلیل فک قدرتمند و توانایی انقباض عضلات، می‌توانست حیوانات به اندازه یک گاو را شکار کند.

شواهد فسیلی دندان‌ها نشان می‌دهد رژیم غذایی‌اش مبتنی بر طعمه‌های آبزی و نیمه‌آبزی بود.

انقراض تیتانوبوآتیتانوبوآ عمدتاً به دلیل تغییرات اقلیمی، مانند کاهش دمای جهانی در پایان دوره پالئوسن رخ داد.

این تغییرات زیستگاه گرمسیری را ناپایدار کرد و منابع غذایی کاهش یافت.

علاوه بر این، رقابت با گونه‌های جدید و بیماری‌ها نیز در ناپدید شدن آن نقش داشتند.

بله، ماکت‌ها و نمونه‌های فسیلی تیتانوبوآتیتانوبوآ در موزه‌های معتبر مانند موزه تاریخ طبیعی اسمیتسونین در آمریکا به نمایش گذاشته شده‌اند.

این نمایشگاه‌ها شامل استخوان‌های مهره و شبیه‌سازی‌های کامل برای آموزش عموم هستند.

دسترسی به این موزه‌ها کمک بزرگی به درک دیرینه‌شناسی می‌کند.

نام تیتانوبوآتیتانوبوآ در سال ۲۰۰۹ توسط دیرینه‌شناسان بر اساس ویژگی‌های غول‌آسایش داده شد.

«تیتان» از اساطیر یونانی به معنای غول گرفته شده و «بوآ» اشاره به خانواده بویدا (Boidea) دارد.

این نام‌گذاری پس از کشف اولین فسیل‌ها در کلمبیا و انتشار مقاله‌های علمی رسمی انجام شد.

تیتانوبوآتیتانوبوآ به خانواده بویدا تعلق دارد که شامل بواها و آناکونداهای امروزی می‌شود.

با این حال، یک گونه مجزا و منقرض شده است و نزدیک‌ترین خویشاوندانش مارهای بزرگ مدرن مانند آناکوندا هستند.

مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که این ارتباط به تکامل مارها در مناطق گرمسیری مربوط می‌شود.

کشف تیتانوبوآتیتانوبوآ انقلابی در دیرینه‌شناسی ایجاد کرد، زیرا شواهدی از حیات غول‌پیکر پس از انقراض دایناسورها فراهم آورد.

این یافته به درک تغییرات اقلیمی گذشته و تأثیر آن بر گونه‌ها کمک کرد.

همچنین، مطالعاتش اطلاعاتی درباره اکوسیستم‌های باستانی آمریکای جنوبی ارائه داده است.

بله، مستندهای تلویزیونی مانند «مار غول‌پیکر» توسط شبکه History Channel ساخته شده که به زندگی و انقراض تیتانوبوآتیتانوبوآ می‌پردازد.

این برنامه‌ها از شبیه‌سازی‌های CGI برای نمایش رفتار شکار و زیستگاه استفاده می‌کنند.

دسترسی به آن‌ها از طریق پلتفرم‌های استریم مثل نتفلیکس ممکن است.

تیتانوبوآتیتانوبوآ از روش انقباض برای کشتن طعمه استفاده می‌کرد، با پیچیدن دور بدن طعمه و قطع جریان خون.

به دلیل اندازه بزرگ، بیشتر در آب‌های کم‌عمق یا نزدیک رودخانه‌ها کمین می‌کرد.

شواهد فسیلی نشان می‌دهد دندان‌هایش برای نگه‌داشتن طعمه طراحی شده بود، نه جویدن.

هیچ گونه زنده‌ای دقیقاً مشابه تیتانوبوآتیتانوبوآ نیست، اما نزدیک‌ترین آن‌ها آناکونداهای سبز در آمریکای جنوبی هستند که طولشان تا ۶ متر می‌رسد.

تغییرات اقلیمی مدرن ممکن است تهدیدی برای این گونه‌ها باشد.

حفاظت از زیستگاه‌های گرمسیری برای جلوگیری از انقراض مشابه ضروری است.

برای اطلاعات بیشتر، به منابع علمی مانند مقالات مجله Nature یا وب‌سایت موزه اسمیتسونین مراجعه کنید.

مستندهای تلویزیونی و کتاب‌های دیرینه‌شناسی نیز جزئیات زندگی و کشف آن را پوشش می‌دهند.

همچنین، بازدید از موزه‌های تاریخ طبیعی بهترین راه برای دیدن شبیه‌سازی‌ها و فسیل‌ها است.